Op dit moment zou je overal kunnen zijn en alles kunnen doen. In plaats daarvan zit je voor je scherm dit te lezen. Wat houdt ons tegen om te doen wat we willen. Te zijn waar we willen zijn?
Elke dag worden we wakker in dezelfde kamer, volgen hetzelfde pad om dezelfde dag te leven als gisteren. Ooit was er een tijd, dat elke dag voor ons een avontuur was. Onderweg op ons levenspad, veranderde er iets. Ooit waren onze dagen tijdloos, nu zijn onze dagen gepland, we hebben het druk en nergens meer tijd voor. Is dit wat het betekend om volwassen te zijn? Om vrij te zijn?
Maar zijn we eigenlijk wel vrij?
We leren ons leven op school, via boeken. We moeten herhalen en herhalen wat ons verteld wordt en krijgen daar vervolgens een cijfer voor. Goed of slecht. Alsof we proefkonijnen in één groot lab zijn. De mensheid is de afgelopen eeuwen geëvolueerd van een ‘natuurmens’ naar een meer materieel en rationeel mens. We krijgen geld en we geven macht en de wereld ervoor terug. Politici die ons niet dienen. Dit heeft ons niet geholpen om gelukkiger te worden. Zijn we aan het overleven, of durven we werkelijk te leven, net als toen we klein waren en het leven één groot avontuur was?
Durf jij het aan om algemene aanvaarde ideeën anders te bekijken? Laten we eens speculeren. Volgens de conventionele biologie en klassieke genetica ligt ons genetisch erfgoed definitief vast en is niet meer veranderbaar op het moment van de conceptie. We ontvangen een reeks chromosomen, genen en dna van onze ouders, de kern van ons erfelijk materiaal. We zijn dus wie we zijn en daar moeten we het mee doen. Wat we vervolgens in ons leven meemaken, zou geen invloed hebben op onze genen.
Maar is dat werkelijk zo? Stel dat we onze genen ‘aan’ en ‘uit’ kunnen schakelen? Wat voor mogelijkheden creëren we daarmee? Dit zegt in ieder geval epigenetisch onderzoek: Onze genen liggen niet definitief vast en onze omgevingsfactoren en mentale invloed kan de werking van onze genen beïnvloeden. In de genetica zijn we slachtoffer van ons lot, in de epigenetica wordt de nadruk gelegd op omgevingsfactoren en mentale invloed. Wellicht slaat het gebied van de epigenetica een brug tussen het nature en nurture principe (zijn we voorgeprogrammeerd of juist gevormd door onze omgeving en mentale invloed?).
Onze voeding, gedachten en overtuigingen, psycho-emotionele imprints, de lucht die we inademen, de hoeveelheid stress die we ervaren hebben meer invloed dan we denken. En het gaat nog verder dan alleen ons leven. Ook onze ouders en voorouders spelen hierin een rol. Als je het mij vraagt zijn we in staat om onze eigen script te herschrijven en daarmee ook onze genen. Wat is jouw visie?
Jeanette
op 31 Mar 2015